14

==

‘Weet je wat het is?’ zei Lorna tegen Phil Carson die aan de bar zat tijdens haar dienst bij Jico. ‘Ik kan mijn rekeningen weer betalen, maar ik heb niet het gevoel dat ik ook maar iets overhou om iets leuks te doen.’

‘Misschien moet je naar mijn kantoor komen en tijdens kantooruren met me komen praten...’

‘Ah, kom op nou, Phil.’ Ze had geen geduld voor dit soort onzin. Met een zwaai van haar arm gebaarde ze naar haar werkterrein. ‘Je ziet toch dat ik dubbele en driedubbele diensten draai? En je zit hier nu toch. Wat heb je te verliezen door even met me te praten?’

‘Het is niet dat...’

‘Wat drink je?’ Ze keek naar zijn glas. Ze had hier een gave voor. ‘RitaTini met cointreau?’

Hij keek naar zijn halflege glas. ‘Hoe wist je dat?’

Dat dronken alle mannen met middenkader managementbanen. ‘Ik let op, Phil,’ zei ze. ‘Ik ben goed in mijn werk. En ik werk zo hard als ik kan. Dus kun je me alsjeblieft een beetje advies geven zonder dat ik daar helemaal voor naar je kantoor hoef te komen?’

‘Goed dan.’

‘Geweldig.’ Ze keek naar de barman. ‘Boomer!’ Ze wees naar Phil. ‘Nog eentje, graag. Op mijn kosten.’

‘Dat hoef je niet te doen.’ Phil leek wel te blozen. ‘Eigenlijk móét je dat niet doen. Dat kun je je niet veroorloven.’

‘Ik betaal de kostprijs en jij geeft me weer fooi.’ Ze knipoogde. ‘Zo maak ik juist winst, geloof me.’

‘Als je dat een paar honderd keer doet, zijn je problemen opgelost.’ Phil liet een scheve glimlach zien.

‘Grappig.’ Lorna ging naast hem op een barstoel zitten. ‘Ik wil graag weten of je een lagere rentevoet kunt bedingen bij mijn creditcardbedrijven.’

‘Ze zijn al laag!’

‘Discover is maar naar 9,9 gegaan,’ zei ze. ‘Hun introductierente is lager dan dat!’

‘Ja, maar dat is ook alleen aan het begin. Ze lokken mensen, en dan, de rest weet je.’

Lorna werd somber. Ja, de rest wist ze. Maar al te goed. ‘Maar ik kan niet eens schoenen kopen!’

Phil grinnikte. ‘Kom op, nu overdrijf je. Je hebt genoeg voor de basisdingen. En de vooruitgang die je boekt geeft je vast een goed gevoel.’

‘De vooruitgang geeft me inderdaad een goed gevoel,’ zei ze, ‘het gebrek aan geld alleen niet zo erg.’

‘Biedt deze baan extra’s?’ vroeg Phil. ‘Ziektekostenverzekering, dat soort dingen?’

‘Nee, die moet ik zelf betalen.’

‘Wat is je uurloon?’

Ze vertelde het hem en hij schrok. ‘Maar dat is omdat ik ook fooien krijg. Met fooien erbij kom ik soms op vijftien, twintig dollar per uur.’

‘Elk uur, elke avond?’

‘Nee,’ gaf ze toe. ‘Dat is beslist variabel.’

‘Mevrouw Rafferty...’

‘Lorna.’

‘... misschien moet je een... betrouwbaardere baan overwegen. Eentje met extra’s en een pensioenopbouw en een salaris waar je op kunt bouwen. Je hebt toch een studie aan de universiteit gevolgd?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik heb een doctoraal in Engels.’ Lezen had haar een geweldige studie geleken, tot ze klaar was en er een baan in probeerde te krijgen.

Phils tweede drankje arriveerde en hij sloeg zijn eerste snel achterover. ‘Je kunt een veel betere baan krijgen.’

Boomer hield op met waar hij mee bezig was en wierp Phil een waarschuwende blik toe, maar Lorna wuifde het snel weg terwijl ze met haar lippen de woorden ‘maak je geen zorgen’ vormde.

‘Maar ik heb amper geld om van te eten!’ zei ze. ‘Er is toch wel iets wat je kunt doen?’

‘Je geeft nog steeds geld uit, hè?’ vroeg hij, waarbij hij haar aankeek met een schranderheid die ze nog niet eerder van hem gezien had.

Ze voelde haar wangen rood worden. ‘Wat bedoel je?’

Hij knikte wijs. ‘We hebben je budget uitgebreid besproken. Zelfs met het variabele inkomen, zou je aan de lage kant van het gemiddelde nog genoeg moeten hebben om afbetalingen te doen op je schulden en voor je huur, gas- water- en lichtrekeningen en eten.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Je geeft nog steeds geld uit. Ik heb dit eerder meegemaakt.’

Ze probeerde het schuldgevoel dat zich in haar keel begon te vormen door te slikken. ‘Ik ben in geen weken naar het winkelcentrum geweest.’

‘Wat doe je dan, online winkelen? Met je pinpas?’ Hij had haar door en hij wist het. ‘Voor zover ik weet is dat de enige die we niet hebben vernietigd.’

Was ze een van zijn enige cliënten of zo? Hoe kon hij zich de details van hun gesprek nog zo goed herinneren? ‘Nee, ik heb alleen een paar onverwachte uitgaven gehad. Mijn auto,’ voegde ze er voor de geloofwaardigheid aan toe. En het was waar, ze hád een aanzienlijke nabetaling gedaan. ‘En elektra en zo.’ Dan misschien niet in de afgelopen week, maar ze ging echt niet toegeven dat ze op eBay was geweest. Een man als Phil Carson zou nooit inzien dat koopjes jagen goed was als het therapie overbodig maakte.

‘Nou.’ Hij nam een slok van het drankje dat ze voor hem gekocht had. ‘Je hebt duidelijk meer inkomen nodig. Het budget dat we hebben opgesteld zou moeten werken, maar als dat niet zo is, heb je een aantal lekken in je uitgaven, en de enige manier die ik kan bedenken om dat op te lossen is als er meer geld binnenkomt.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik maak me zorgen. Ik wilde dat ik het je gemakkelijker kon maken, maar het is echt de enige manier.’

‘Bedankt, Phil.’ Het klonk oprecht toen ze het zei, maar zo voelde het niet.

Hij had natuurlijk gelijk. Ze gaf te veel uit voor haar budget. En als hij zei dat hij geen lagere rente kon bedingen, moest ze hem geloven, want waarom zou hij tegen haar liegen?

De rest van de avond verrichtte ze de handelingen die bij haar werk hoorden, glimlachen en vertellen wat de dagschotel was, terwijl ze ondertussen probeerde te bedenken hoe en wáár ze nóg een baan in haar schema kon passen.

Ze nam midden op de avond een pauze van een kwartier om haar voeten even rust te gunnen en de advertenties in de City Paper te bekijken.

Niets.

Tenzij ze een bus of vrachtwagen kon besturen, Engels als tweede taal kon geven of uren uit het niets tevoorschijn kon toveren en een secretaressebaan aannemen die minder betaalde dan ze gemiddeld als serveerster verdiende, was er niets voor haar bij.

Ze bladerde doelloos de rest van de krant door en voelde zich moedeloos en vermoeider dan ze zich ooit gevoeld had. Ze werd oud, besloot ze ellendig.

En, erger nog, haar adembenemende Jimmy Choo’s deden pijn aan haar voeten. Binnenkort zou ze grote witte orthopedische verpleegsterschoenen moeten dragen om haar rug te redden.

Rond elf uur zag Lorna tot haar verrassing Sandra binnen komen lopen met een heel aantrekkelijke man. Sandra had gezegd dat ze met een oude vriend van de middelbare school omging, maar deze gozer was zo van de bladzijde van een mannentijdschrift gesprongen.

Sandra keek net zo verbaasd als Lorna, en na een onhandige begroeting deed ze een stap naar achteren en stelde haar vriend voor. ‘Dit is Mike Lemmington, die vriend van de middelbare school. Ik heb je over hem verteld.’

‘Ja!’ Wauw, Sandra had het goed voor elkaar. Hij was knap. Misschien iets té knap. Iets te... verzorgd. Maar wat maakte het uit? Ze zou Tod vragen hem te bekijken en zijn gaydar te gebruiken.

‘Wat ontzettend leuk om je te ontmoeten,’ zei Mike, die Lorna’s hand zachtjes schudde. ‘Ah, wat een geweldige schoenen heb je aan!’

‘O!’ Ze keek naar haar Choo’s en glimlachte. ‘Hé, jij bent een klant. Misschien maakt het feit dat je er een opmerking over gemaakt hebt ze aftrekbaar.’

‘Waarom niet?’ Hij lachte, en Sandra lachte ook. Misschien net iets te hard. Ze leek nerveus.

‘We hebben hier met een vriendin van Mike afgesproken,’ zei Sandra. ‘Daarna gaan we naar Stetson’s. Het lijkt me erg leuk als je met ons meegaat. Ben je al bijna klaar?’

‘Pas over een paar uur.’ Het was altijd hetzelfde liedje. Lorna vond het geweldig om tijdens haar werk te socializen, maar tegelijkertijd voelde ze zich als haar vrienden langswipten op weg naar een andere bar soms als het kind dat in de zomer om zeven uur naar bed moest terwijl al zijn vriendjes buiten in de nog lichte schemering rondfietsten.

‘Jammer,’ zei Mike. ‘Mijn vriendin Debbie komt zo hierheen. Ik ben al een eeuwigheid bezig om haar aan deze meid hier voor te stellen.’ Hij trok Sandra met één arm naar zich toe en ze lachte. ‘Vanavond is het zover.’

‘Precies,’ stemde Sandra in, en ze keek even naar Lorna met een blik die zei: ik weet het niet, maar het is vast leuk.

‘Mike!’

Ze draaiden zich allemaal om en zagen een lange verbluffend mooie vrouw in een zomerjurk van Diane Von Furstenburg en hoge hakschoenen met riempjes die Lorna niet herkende op hen af komen lopen bij de bar.

‘Margo.’ Knappe Mike ging naar haar toe en omhelsde haar.

Lorna zag Sandra ervan verstijven. Dat kon ze goed begrijpen. De vrouw was een spetter.

‘Dames...’ Mike leidde zijn vriendin naar Lorna en Sandra. ‘... dit is Margo St. Gerard.’

‘Leuk je te ontmoeten,’ zei Lorna terwijl ze een hand uitstak.

Sandra zei alleen maar: ‘Hoi hoi.’ En ze keek toe hoe Mike misschien een pietsje te teder naar het statige blondje keek.

En ze moest echt wel minstens een meter tachtig zijn. Maar ze woog vast niet meer dan vijfenvijftig kilo, dus ze was zo slank en plat als een supermodel. Wat ze echter tekort kwam qua vrouwelijke rondingen, maakte ze goed qua botstructuur in haar gezicht.

Ze was zo buitengewoon knap dat het eerlijk gezegd verontrustend was.

Lorna vreesde dat Sandra het maar niets vond.

‘Wat ontzettend leuk om jullie te ontmoeten,’ zei Margo met een ritmische, gemoduleerde stem. Ze sprak als een nieuwslezeres.

Er volgde een ongemakkelijk moment.

‘Mike... Sandra heeft me zoveel over je verteld,’ zei Lorna, in de hoop dat dat zijn aandacht weer op de vrouw met wie hij was binnengekomen zou vestigen. ‘Leuk om je eindelijk te ontmoeten.’

‘Je bent een van de schoenverslaafden, toch?’

Ze lachte. ‘Jazeker.’

‘Lorna heeft het opgestart,’ zei Sandra.

Mike lachte. ‘Wat een fantastisch idee! Als ik maat 38 in damesschoenen had, zou ik ook lid worden.’

‘We hebben al meer belangstelling van mannen gehad,’ zei ze, waarbij ze niet te afwijzend wilde overkomen maar tegelijkertijd met heel haar hart hoopte dat deze gozer niet echt lid wilde worden. ‘Maar die leefde op iets te grote voet.’ Ze keek vluchtig naar zijn onbetwistbaar brede voeten.

‘O, de travestiet,’ zei hij.

Hij had het blijkbaar al van Sandra gehoord.

‘Je bent beter af zonder dat soort,’ ging hij fluisterend verder. ‘Als ze zich schamen voor wie ze zijn, komt daar alleen maar een hele hoop spanning bij kijken. Je zit niet op de problemen van een ander te wachten.’

‘Daar heb je helemaal gelijk in.’

Ze stonden nog een paar minuten te kletsen. Mike was echt heel knap, en Sandra was duidelijk helemaal weg van hem, dus schoof Lorna de lichte irritatie die ze voelde toen hij over recente politieke gebeurtenissen begon waar ze het toevallig niet mee eens was opzij.

‘Ik weet het niet, Mike,’ zei ze, zo luchtig mogelijk. ‘Als we allemaal overal hetzelfde over dachten, zou de wereld ontzettend saai zijn. Verdeeldheid maakt een democratie.’

‘Moeten we niet gaan?’ vroeg Sandra ongemakkelijk.

Lorna keek op de klok boven de bar. Zíj in elk geval niet. En als ze straks weg mocht, moest ze acht uur later alweer opstaan om te werken.

‘En, Lorna,’ vroeg Mike, die gelukkig geen wrok tegen haar koesterde omdat ze het niet met hem eens was geweest. ‘We gaan naar Stetson’s, kom je straks ook? Ik zou onze discussie daar graag voortzetten.’

Alsof ze dan nog de energie had om te discussiëren.

‘Ja!’ riep Sandra uit. ‘Alsjeblieft?!’

Lorna wilde haar echt graag blij maken, maar ze was afgemat. Ze stond tenslotte al vanaf elf uur ’s morgens op haar benen in het restaurant. Ze was toe aan een pauze. Er bestonden theorieën dat God de aarde in zes uur had geschapen, niet in zes dagen, dus als dat waar was, en hij op het zevende uur had uitgerust en wilde dat wij allemaal hetzelfde deden, had Lorna nu al ongeveer vijfenhalf uur de door de kerk onderschreven rust overschreden. ‘Het spijt me ontzettend,’ zei ze, vooral tegen Sandra. ‘Het lijkt me erg leuk, maar ik ben al bijna te moe om naar huis te rijden. Ik kan echt onmogelijk mee de stad in, nog een paar uur overeind blijven en dan naar huis rijden.’

‘Je kunt bij mij blijven slapen,’ zei Sandra. ‘Maar ik begrijp het als je te moe bent.’

‘Volgende keer,’ beloofde Lorna.

Ze wilde nog veel meer verontschuldigingen uitbrengen toen Tod voorbijsnelde. Ze probeerde hem tegen te houden; ze dacht dat hij op zijn minst Sandra en Mike wilde ontmoeten, maar het leek wel alsof hij één blik op hen wierp en vervolgens met zijn neus in de lucht voorbijraasde.

Lorna dacht bij zichzelf dat ze dit moest onthouden om hem er later mee te pesten dat hij zo kinderachtig deed, maar ze dacht er verder niet meer aan tot ze klaar was met werken en Tod haar op de parkeerplaats aansprak.

‘Kén jij die eikel?’ vroeg hij.

Lorna keek om zich heen omdat ze dacht dat hij het tegen iemand anders had of óver iemand anders die in de buurt was. ‘Wie?’

‘Mike Lemmington. Meneer Leven, liefhebben, lachen en de liefde bedrijven.’ Tod snoof walgend. ‘Ik wist niet dat hij elke avond met iemand anders bedoelde.’

‘O.’ Toen herinnerde Lorna zich hoe enthousiast Tod laatst over dat afspraakje was geweest. ‘O. Hij is die van... O, Tod, sorry. Dat moet heel onaangenaam zijn geweest om hem te zien.’

Tod knikte met op elkaar geknepen lippen. ‘Zeker met háár.’

‘Sandra?’

‘O, heet ze zo? Ik heb haar in Stetson’s gezien. Ik walg van haar.’

Sandra had het wel over Stetson’s gehad, hoewel Lorna het zich nauwelijks kon voorstellen dat ze zulke afschuw op kon wekken bij een zo aardig iemand als Tod. Al deed jaloezie natuurlijk vreemde dingen met mensen.

Het kwam vast doordat ze zo moe was, want door al dit mentale gejongleer drong pas na een tijdje tot haar door dat wat Tod zei was dat de jongen met wie Sandra uit ging homo was. Of ten minste bi. ‘Weet je zeker dat het dezelfde is?’ vroeg ze hem.

Hij keek haar vernietigend aan. ‘Tja, ik weet niet, Lorna. Ik zal even in mijn hoofd de catalogus doorbladeren van gozers met wie ik die nacht naar bed ben geweest.’ Hij legde een vinger op zijn kin en deed De Denker na. ‘Eh, ja. Ja, dat is ’m. De klootzak.’ Hij beet op zijn lip en schudde zijn hoofd, waarna hij eraan toevoegde: ‘Is hij niet prachtig?’

‘Het is een stuk. Geen twijfel over mogelijk.’

‘Zo zijn de lekkere dingen altijd. Altijd. Balen is dat.’

‘Nou.’

Tod keek haar zorgelijk aan. ‘Kijk mij nou. Je bent zo aardig tegen me over mijn rampzalige liefdesleven terwijl ik je niet eens heb gevraagd wat er met je verkering is gebeurd.’

‘George? George Manning?’ Ze schudde het hoofd. ‘Dat is al anderhalve maand of zo uit.’ Jezus, ze had een gigantische stapel mislukte en ongedenkwaardige relaties. Die gedachte trof haar plotseling en maakte haar diep treurig.

Dat moest op haar gezicht te zien zijn want Tod keek bezorgd.

‘Jezus, wat ben ik ook een egoïstische zak.’ Hij begon weer aan zijn zelfkastijdingsmanie, wat zijn woorden alleen maar kracht bijzette. ‘Ik wist het niet eens.’

‘Het geeft niet. Echt, ik heb er nooit hoge verwachtingen van gehad.’ De waarheid was dat ze al lange, lange tijd geen hoge, of zelfs maar middelmatige verwachtingen had gehad. Ze had een maand of twee wat met George Manning gehad en had er nu zelfs even over na moeten denken om op zijn achternaam te komen. ‘Maar terug naar Mike.’

Tod snoof.

‘Weet je honderd procent zeker dat hij homo is?’

‘Lieverd, ik heb genoeg mannen gekend die na een pleziertje beweerden dat ze hetero waren. Daar hoort Mike niet bij. Hij is zo homo als maar kan.’ Hij zuchtte. ‘En is er nog verdraaide goed in ook.’

‘Wat doet hij dan met Sandra?’ vroeg Lorna. ‘En belangrijker, moet ik het haar vertellen?’

‘Ze weet het,’ zei Tod met een wijselijk knikje. ‘Geloof me, ze weet het.’

***

‘Wat vond je van Mike?’ vroeg Sandra onstuimig op hun volgende bijeenkomst. Ze wilde dolgraag weten wat Lorna, die in alle opzichten een uitstekende smaak leek te hebben, van haar vriend vond.

‘Hij was heel aardig,’ zei Lorna snel. Ze klonk erg resoluut.

‘En is het geen stuk?’

‘Zeker, ja.’ Lorna keek even naar Joss en Helene. ‘Echt.’

Normaal gesproken zou Sandra Lorna’s beknopte bevestigingen vreemd gevonden hebben, maar dit keer niet. Ze was in een te goede bui. ‘Ik moet zeggen dat ik zou willen dat de meiden van de middelbare school me nu zagen!’

‘Dat zouden we allemaal willen,’ mompelde Helene.

Joss keek twijfelachtig.

‘Jeetje, ik niet hoor,’ zei Lorna. ‘De meiden met wie ik op de middelbare school zat zijn allemaal arts of advocaat of behoren tot de vierhonderd rijksten van Amerika, of ze zijn getrouwd met een arts, advocaat of een van de vierhonderd rijksten van Amerika.’ Ze schudde haar hoofd en onthulde een geheim dat ze zelf amper erkende. ‘Soms vraag ik me af of ik altijd al minder dan hen was of dat dat pas na mijn diploma zo is gekomen.’

‘Minder?’ herhaalde Helene verbaasd. ‘Jij? Hoe kun je zoiets zeggen?’

Lorna glimlachte somber. ‘Nou, misschien was dat niet de juiste woordkeus, maar er is een tijd geweest dat ik langs die kleine bungalows aan River Road in Potomac reed en dacht dat ik véél beter zou kunnen krijgen dan dat. Nu verkopen ze die dingen voor een of twee miljoen en kan ik amper mijn huur betalen.’ Haar gezicht werd warm, maar nu ze het eenmaal gezegd had wist ze niet hoe ze het terug moest nemen.

Dat hoefde ook niet, want Sandra zei vlug: ‘Hemel, ja, ik weet wat je bedoelt. Iedereen met wie ik op de middelbare school zat, zelfs die gemene bitcherige meiden van wie ik hoopte dat ze later zouden boeten, zijn getrouwd met een knappe gozer en wonen in een huis dat zo in Architectural Digest kan.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik was echt niet van plan om ooit zoals zij te worden, maar ik was er wel van overtuigd dat een paar van hen net zoals ík zouden worden. Je weet wel, vrijgezel en...’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Met problemen. Niet zozeer financieel, maar gewoon...’ Ze haalde haar schouders op. ‘... op persoonlijk vlak.’

‘Maar je lijkt het zo goed voor elkaar te hebben,’ zei Joss, duidelijk verbaasd dat Sandra van niet vond.

Lorna keek haar verbaasd aan. Ze had geweldig veel respect voor Sandra, maar ze was toch verbaasd over Joss’ totale verbijstering dat Sandra meer wilde.

‘Hemel, iets mooiers had je niet tegen me kunnen zeggen,’ zei Sandra. ‘Want het is zo ontzettend niet waar. Nou ja, het wás niet waar, maar nu gaat het beter. Weet je, ik ben een paar weken geleden naar een acupuncturist geweest en die heeft een metalen naaldje in mijn oorlel aangebracht.’ Ze raakte het oor aan waar Lorna haar vaker aan had zien friemelen. Niet dat dat zo choquerend was; ze had maar twee oren.

‘Au!’ zei Joss. ‘Hebben ze daar een nááld in gestopt?’

‘Ja, je kunt het voelen. Het lijkt op het pinnetje van een oorbel, maar dan kleiner, en op een andere plek.’ Ze liet haar oor los en haalde haar schouders op. ‘Ik ben net zo sceptisch als ieder ander, maar voor hij het erin deed, was ik bang om mijn huis uit te gaan en nu gaat het stukken beter met me.’

‘Had je agorafobie?’ vroeg Helene.

‘Ontzettend.’ Sandra knikte. ‘En ik heb alles geprobeerd: Prozac, therapie, Xanax, hypnotherapie. Om eerlijk te zijn betwijfelde ik of iets zou helpen, en acupunctuur al helemaal niet, maar ik denk dat het echt heeft gewerkt. En niet dat ik het verwachtte of zo, weet je? Ik denk dat ik er zelfs cynischer in ging dan de meesten.’

‘Wat is agorafobie?’ vroeg Joss. ‘Sorry, ik wil niet dom overkomen, maar...’

‘Dat geeft niet,’ zei Sandra snel. ‘Ik durfde mijn huis niet uit. Ik krijg de zenuwen in een menigte. Zelfs op straat of in de supermarkt.’

Joss knikte, maar het viel aan haar gezicht af te lezen dat ze er nog nooit van gehoord had.

‘En die man heeft een naald in je oor gestopt en nu ben je helemaal genezen?’ vroeg Lorna sceptisch. ‘Echt waar?’

Sandra haalde weer haar schouders op. ‘Ik ben hier nu toch? Zes maanden geleden had ik dit niet gekund.’ Haar gezicht kleurde weer roze. ‘Ik hoop niet dat jullie nu denken dat ik een enorme loser ben of zo.’

‘Nee!’ ging iedereen tegelijk tegen haar in, en Lorna zei zelfs nog: ‘Ik heb alleen altijd gedacht dat ik de enige persoon was die ik kende met menselijke zwakheden. Fijn om te horen dat dat niet zo is.’

‘Oké, wat zijn die van jullie dan?’ daagde Sandra haar uit, en ze keek ook naar Helene en Joss. Hoewel Helene wegkeek en Joss zo onschuldig keek dat het onmogelijk was om te denken dat ze iets op te biechten had.

‘Oké.’ Lorna rechtte haar rug. ‘Ik heb één leuk vriendje gehad toen ik zestien was, maar ik heb het verpest en heb sinds die tijd niemand meer kunnen vinden om hem te vervangen.’

Helene hield hoorbaar haar adem in. ‘Echt waar?’

Lorna knikte. ‘Chris Erickson. Ik weet dat het makkelijk is om je eerste liefde op te hemelen, maar zelfs als ik er nu objectief over nadenk, denk ik dat hij echt De Ware was. Of ten minste iemand met wie ik mijn leven had kunnen delen.’

Sandra’s ogen leken vochtig te worden. ‘Wat is er gebeurd?’

Lorna slikte een oud, ongepast brok in haar keel weg. ‘O, ik heb het verpest op een domme, grillige tienermanier, we zijn uit elkaar gegaan en nu is hij getrouwd en heeft hij een kindje en is alles helemaal geweldig in zijn wereld.’ Ze liet een kort lachje horen. ‘Hij is vast beter af zonder mij.’

‘Ik wed dat hij nog steeds aan je denkt,’ zei Joss. Ze keek haar aan met grote, oprechte blauwe ogen. ‘Echt. Mijn vriendje van de middelbare school, Robbie, wil nog steeds met me trouwen.’

‘En?’ vroeg Sandra, die haar wenkbrauwen optrok waardoor haar bril langs haar neus naar beneden zakte en ze er helemaal uitzag als een schooljuffrouw. ‘Je denkt er toch niet aan om naar hem terug te gaan?’

‘Nee,’ gaf Joss toe. ‘Dat zou ik als een compromis ervaren.’

Helene, die in nadenkend zwijgen had zitten toekijken, zei: ‘Denken jullie dat het mogelijk is op de middelbare school je zielsverwant te vinden en te stom te zijn om het te weten en je leven voorgoed te verpesten?’

Alle ogen richtten zich op haar.

Lorna wilde vragen: is dat jou overkomen? Maar het antwoord leek zo overduidelijk dat de vraag beledigend zou zijn geweest. ‘Ik denk dat de dingen uiteindelijk gaan zoals ze moeten gaan,’ zei ze, en dat meende ze. ‘Ook al is dat niet altijd de gemakkelijkste, gerieflijkste weg.’

‘Daar ben ik het mee eens,’ zei Sandra snel, en in tegenstelling tot Lorna had ze geen spoortje van onzekerheid in haar ogen. ‘Als iemand de ware is, komt hij uiteindelijk bij je terug.’ Ze knikte, er zo zeker van dat wat ze zei waar was, dat haar zekerheid bijna een tastbare vorm in de ruimte aannam.

En ook al vroeg Lorna zich af of Chris de ware was die ze had laten glippen, het was zo overduidelijk verkeerd tussen Sandra en Mike dat ze moest geloven dat het lot het uiteindelijk wel zou regelen.